Vorige week kwam in het nieuws dat de Nederlander somber is over de toekomst. Tja. Wie elke ochtend de krant opent of naar het journaal kijkt, ziet weinig reden tot optimisme. Democratieën die voor je ogen verdampen, eindeloze oorlogen, het snel veranderende klimaat, de risico's van de opkomst van AI, het is één grote brei van verontrustend nieuws....

'The world knows nothing about it greatest people'

Er is iets bijzonders gaande aan de sterrenhemel: zes van de zeven planeten staan op dit moment al in één lijn, en de 7e, Mercurius, voegt zich daar vanavond bij. Een zeldzaam fenomeen. Het doet iets met mij van binnen. Als alles uitgelijnd en in harmonie is, dan ervaar ik als het ware één grote uitademing van opluchting in mezelf....

De afgelopen tijd gebeurde er in de wereld heel veel. En ook in ons leven. Steeds als ik met een onderwerp voor deze column begon, werd ik door iets stilgezet en kon de column weer even in de ijskast. Bijzonder om te merken dat ik daarmee precies uitkwam bij wat het onderwerp blijkbaar moest zijn: stilstaan.

Ik denk dat ik een jaar of 14 was toen ik het zinnetje 'Après nous, le deluge' leerde bij Frans. 'Na ons de zondvloed'. Ik vond dat zo heerlijk uit mijn mond rollen dat ik het te pas en te onpas zei in allerlei situaties, zonder écht te beseffen wat ik zei. Tot groeiende irritatie van mijn omgeving.

Kaarten en atlassen heb ik altijd heel leuk gevonden. Maar om ergens te komen heb je allang geen plattegrond meer nodig. Je toetst het adres in op je routeplanner en de computer wijst je de weg. Ze waarschuwt ook voor de files en geeft meteen een omleiding. Handig. Enig idee hoe je daar gekomen bent? Nee. En dat hoeft ook...

Misschien ken je het wel. Schijnt heerlijk 't zonnetje je huis binnen en opeens zie je overal stof liggen en dwarrelen. Die stofdeeltjes waren er natuurlijk al lang, maar zonder het zonlicht kon je nog net doen alsof dat niet zo was…